اگر سری به آمارها بزنید، خواهید دید که سالیانه حجم عظیمی از زباله ها از صنعت طیور تولید می شود که این میزان به 11 میلیارد پوند می رسد. از آنجایی که ما اشتهای زیادی برای تولید و مصرف مرغ داریم، پر این پرندگان فراتر از نیاز بشر برای پر کردن بالش خواهد بود. پرندگان معمولا از خوراک دام های درجه پایین استفاده می کنند، دانشمندان در نوادا موفق به ایجاد سوخت بیودیزل جدید سازگار با محیط زیست شده اند که از پودر پر مرغ تولید می شود. استاد Manoranjan Mirsa(Mano) و تیم تحقیقاتیش در دانشگاه نوادا نوعی سوخت بیودیزلی را کشف کردند که از پردازش پودر پر مرغ، خون و قسمت های داخلی آن بدست می آید. پودر پر مرغ در دمای بالایی با بخار پردازش می شود، این پودر به عنوان خوراک دام و کود می تواند استفاده شود. پودر پر مرغ حاوی درصد بالایی از پروتئین و نیتروژن می باشد. محققان با توجه به میزان 12 درصد چربی موجود در مرغ پودر شده با اهمیت بالایی به بررسی آن پرداخته اند و به این نتیجه رسیده اند که پودر پر مرغ از پتانسیل بالایی برای جایگزینی مواد خام غذایی جهت تولید سوخت های زیستی، برخوردار می باشد. آن ها با استفاده از استخراج چربی موجود در پورد پر مرغ و با استفاده از جوشاندن آن در آب و پردازش آن، به سوخت بیودیزل زیستی دست یافته اند. یکی از کاربردهای دیگر این عمل این است که با استخراج چربی از پودر پر مرغ می توان به خوراک دام درجه بالاتر و یا یک منبع نیتروژن غنی تر برای استفاده به عنوان کود دست یافت. با توجه به آمار سالیانه ی تولید پر مرغ در جهان می توان انتظار داشت که محققان بتوانند سالانه 153میلیون گالن بیودیزل در ایالات متحده و 593 میلیون گالن در سراسر جهان تولید کنند.
پروفسور میسرا، مدیر دانشگاه نوادا، مرکز انرژی های تجدید پذیر رنو است. او تا کنون 183 مقاله فنی در زمینه های: مواد، فناوری نانو و مهندسی فرآیند زیست محیطی و مواد معدنی منتشر کرده است. او همچنین دارای10 امتیاز نامه ی منتشر شده و 12 امتیاز نامه ی در حال برسی می باشد و به او بیش از 25 میلیون دلار در قالب کمک تحصیلی و تحقیقاتی اختصاص داده شده است. تحقیقات دیگری که در جریان است، در مورد پر مرغ باقی است که شامل فیبر کراتین قوی تر و توانایی جذب بیش از چوب است. پروفسور Richard P. Wool از گروه مهندسی شیمی دانشگاه Delaware در حال تحقیق بر روی پر مرغ کربونیزه است، این نوع پر مرغ شباهت بالایی به نانو لوله های کربنی مختلف دارد. این پرها می توانند برای ذخیره ی هیدروژن در وسایل نقلیه ی مجهز به پیل سوختی استفاده شوند. اگر دقت کنیم می توانیم دریابیم که پر مرغ می تواند قابلیت ذخیره سازی وزنی بسیار بیشتری نسبت به فلزات ذخیره ساز هیبریدی داشته باشد. Woll که دانشجوی کارشناسی ارشد Erman Senöz است در رابطه با این پروژه توضیح داد که آن ها روند تجزیه در اثر حرارت را بررسی کرده اند. در طی این فرآیند حرارت بسیار بالا و بدون احتراق در غیاب اکسیژن اعمال می شود در این بازه الیاف میکرو متخلخل، بسیار نازک و توخالی مانند نانو لوله های کربنی هستند. در دمای 350 درجه سانتیگراد شروع تشکیل، و دردمای بالاتر از500 درجه سانتیگراد کاهش پیدا خواهند کرد و ما در حال تلاش برای پیدا کردن بهترین دما برای آن هستیم.
گروه مطالعات انرژی کارمایه( گردآورنده: سیدمحمد سجادسیفی)
واقعا ایده جالبی بود و می‌توان درمقیاس صنعتی بهره خوبی ازش برد